Η περιοχή της Δραπετσώνας σήκωνε στους ώμους της επί έναν αιώνα τη βαριά βιομηχανία της χώρας, επιβαρύνοντας τους ανθρώπους της.
Το εργοστάσιο των Λιπασμάτων ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1910 σε μια έκταση λίγων τετραγωνικών μέτρων για να επεκταθεί μέσα σε λίγες δεκαετίες σε ένα μεγαθήριο. Επρόκειτο για την Ανώνυμο Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (ΑΕΕΧΠΛ), η οποία παρήγαγε οξέα, λιπάσματα και φυτοφάρμακα και ήταν και αυτή που φρόντισε να διαδώσει τα συγκεκριμένα χημικά προϊόντα στην ελληνική γεωργία. Και δεν ήταν μόνο τα Λιπάσματα, καθώς την περίοδο μετά τον πόλεμο στο θαλάσσιο μέτωπο της Δραπετσώνας εκτείνονταν οι εγκαταστάσεις της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, ένα εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος της ΔΕΗ που χρησιμοποιούσε μαζούτ για τη λειτουργία του, ενώ λίγο πιο δίπλα βρίσκονταν οι δεξαμενές καυσίμων και ορυκτελαίων της πρώην ΒΗΕΕΕ που εξαγοράστηκαν στη συνέχεια από τη ΒΡ), ένα εργοστάσιο παραγωγής γύψου και τα «Ταμπάκικα» που ήταν βυρσοδεψεία.
Το εργοστάσιο των Λιπασμάτων είχε ιδρύσει ο Νίκος Κανελλόπουλος, για να περάσει τη δεκαετία του ’40 στα χέρια του Αθανάσιου Μποδοσάκη και να παραμείνει σε αυτά μέχρι το 1993 που η ιδιοκτησία του περιήλθε στην Εθνική Τράπεζα. Έκλεισε οριστικά το 1999 και πίσω έμεινε το κουφάρι του να περιμένει να αξιοποιηθεί. Κάποιοι θέλησαν να το αξιοποιήσουν επιχειρηματικά, στήνοντας μια πόλη μέσα στην πόλη που θα στέγαζε το εφοπλιστικό λόμπι ή ακόμα και μια πίστα για αγώνες της Formula 1 (!) Κάποιοι άλλοι πάλεψαν- απαίτησαν να αναπλαστεί και να αποδοθεί στους κατοίκους της περιοχής και τα κατάφεραν!
